هر دو ساكت بوديم ، هر يك منتظر ديگرى تا سخن
چيزى بزرگتر و خالص‌تر از آنچه زبان اظهار مى‌كند نيز وجود دارد . سكوت ، روح هاى ما را روشن مى‌كند ، در گوش دل‌هامان نجوا مى‌كند و آنها را با هم مأنوس مى‌سازد . سكوت ، از خود جدامان مى‌كند ، ما را در سپهر جان گردش می دهد و به ملكوت نزديك‌تر مى‌سازد .
سكوت ، اين احساس را در ما برمى‌انگيزد كه كالبد ما چيزى جز زندان روح ما نيست و دنيا ، صرفاً تبعيدگاه جان است ...
