لـعـنـت بـه عـقـایـدی کـه نـداری
ولـی بـایـد طـبـق آنـها زنـدگی کـنی
ببـخـش که گـــاهی آنــقدر هســـتی
که نمیــبـیــنمــت ،
دسـتانـت را میـبـوسم و پیـشـانـیـت را ،
به حـرمت شـرافـتـت می ایسـتم
و تـعـظـیـم میـکنـم ..
به جمشید بر گــوهـــر افشـــانـــدنــد
مـــر آن روز را روز نـــو خواندند ....
بــزرگـــان به شــادی بیــاراستند
مــی و رود و رامشـــگران خــواستند....
وعـده های ســــر خـــرمــن
همــه ارزانـــی شیــــخ.......
با تـــو هـــر لحظه دلـــم
میـــل جــهنـــم دارد ........
زلــــف آن اســــت
که بی شـــانه دل از جــا ببـــرد ....
چشــــم خود بستم که دیگر
چشــــم مستـــش ننگرم
ناگهان دل داد زد : دیــــوانه !
من می بینــمش......
به حرمت نان و نمکی که با هم خوردیم
نان را تو ببر
که راهت بلند است
و طاقتت کوتاه....
نمک را بگذار برای من !
میخواهم
این زخم
تا همیشه تازه بماند ....
او صبرخواهد از من، بختی که من ندارم
من وصل خواهم از وی ، قصدی که او ندارد ...
میلیارد ها تومان پول خرج میکنیم.....
نذری میدهیم و در پایان ،
آرزوی شفای بیمارانی را داریم
که برای نداشتن پول درمان
مـیمــیــرند ....
تا کی ای دلبر،
دل من بار تنهایی کشد ؟
ترسم از تنهایی
احوالم به رسوایی کشد .....
خواهش ميكنم دلمو نشكني ها