بهﺟﺰ ﻣﻦ، ﻫﻤﻪ ﺧﻮﺍﻫﺮﺍﻧﻢ
ﭘﺴﻮﻧﺪ ﺑﺲ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ
ﻣﺎﻩ ﺑﺲ ﮔﻞ ﺑﺲ ﺩﺧﺘﺮ ﺑﺲ ﻗﺰ ﺑﺲ
ﺩﺭ ﭼﻬﺮﻩ ﺭﻧﮓ ﭘﺮﯾﺪﻩ ﻣﺎﺩﺭ
ﺑﯿﻢ ﻭ ﺍﻣﯿﺪ ﺭﺍ ﻣﯿﺸﺪ ﺩﯾﺪ
ﺍﺿﻄﺮﺍﺏ ﻭ ﺗﺮﺱ ﺭﺍ ﺑﯿﺸﺘﺮ
ﻭ ﭘﺪﺭ ﮐﻪ ﻣﻬﺮﺑﺎﻥ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺻﺒﻮﺭ
ﺩﺍﺷﺖ ﮐﻢ ﻃﺎﻗﺖ ﻣﯽ ﺷﺪ
ﻣﺎﺩﺭ ﻧﺬﺭ ﮐﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺍﺯ ﺩﺭﻭﯾﺶ ﺩﻭﺭﻩ ﮔﺮﺩ ﺩﻋﺎ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ
ﺷﺎﯾﺪ ﺍﯾﻦ ﺑﺎﺭ ..
ﺩﯾﮕﺮ ﺩﻟﻢ ﻧﻤﯽ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﺑﻪ ﭘﺪﺭ ﺑﮕﻮﯾﻨﺪ ﺭﯾﺸﺖ ﺭﺍ ﺁﺏ ﺑﺮﺩ
ﯾﺎ ﺯﻥ ﻋﻤﻮ ﺑﺎ ﺧﻨﺪﻩ ﻣﻌﻨﯽ ﺩﺍﺭﯼ ﺑﮕﻮﯾﺪ ﻧﺎﻓﺶ ﺭﺍ ﺭﻭﯼ ﭘﺎﯼ ﺣﺴﻨﻮ ﺑﺒﺮﯾﺪ
ﺩﻟﻢ ﻧﻤﯽ ﺧﻮﺍﺳﺖ ﺑﯿﺶ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﻣﺎﺩﺭ ﻣﻘﺼﺮ ﺷﻮﺩ
ﺩﻟﻢ ﺑﺮﺍﯼ ﻫﻤﻪ ﻣﺎﻥ ﻣﯽ ﺳﻮﺧﺖ
ﺑﺮﺍﯼ ﻣﺎﺩﺭ ﺑﯿﺸﺘﺮ .
.
ﺑﻪ ﯾﺎﺩ ﺩﺧﺘﺮﺍﻧﯽ ﮐﻪ ﺧﻮﻥ ﺑﺲ ﺷﺪﻧﺪ
ﻧﺎﺯ ﺩﺧﺘﺮﺍﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﺮﺍﯼ ﻧﺠﺎﺕ ﭘﺪﺭ
ﺑﺮﺍﺩﺭ، ﻋﻤﻮ ﻭ ﺑﺴﺘﮕﺎﻥ ﻭ ﺗﯿﺮﻩ ﻭ ﻃﺎﯾﻔﻪ
ﺑﻪ ﺍﺟﺒﺎﺭ ﺑﻪ ﻋﻘﺪ ﻧﺎﺷﻨﺎﺳﯽ ﺩﺭ ﺁﻣﺪﻧﺪ ﺩﺧﺘﺮﺍﻧﯽ ﮐﻪ ﺍﺑﺰﺍﺭ ﻭ ﻭﺳﯿﻠﻪ ﺻﻠﺢ ﻗﺒﺎﺋﻞ ﻣﯽ ﺷﺪﻧﺪ
ﻭ ﺩﺭ ﻏﺮﺑﺖ ﭼﻪ ﺣﺮﻑ ﻫﺎ ﮐﻪ ﻧﻤﯽ ﺷﻨﯿﺪﻧﺪ ﻭ ﭼﻪ ﺯﺟﺮﻫﺎ ﮐﻪ ﻧﻤﯽ ﮐﺸﯿﺪﻧﺪ
ﻭ ﺑﺮﺧﯽ ﺍﺯ ﺁﻧﻬﺎ ﭼﻪ ﻣﻈﻠﻮﻣﺎﻧﻪ ﮐﻪ ﻧﻤﺮﺩﻧﺪ
ﺑﻪ ﯾﺎﺩ ﺩﺧﺘﺮﺍﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻃﻮﺍﯾﻒ ﺩﯾﮕﺮ ﺷﻮﻫﺮ ﺩﺍﺩﻩ ﺷﺪﻧﺪ
ﻭ ﺩﯾﮕﺮ ﮐﺴﯽ ﺁﻧﻬﺎ ﺭﺍ ﻧﺪﯾﺪ ﻭ
ﺍﺯ ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﺁﻧﻬﺎ ﺍﻃﻼﻋﯽ ﻧﯿﺎﻓﺖ
ﺑﻪ ﯾﺎﺩ ﻣﺎﺩﺭﺍﻧﯽ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺍﯾﻞ ﺭﺍﻩ ﻭ ﺩﺭ ﻫﻨﮕﺎﻡ ﮐﻮﭺ ﺯﺍﯾﯿﺪﻧﺪ ﻭ ﻣﺮﺩﻧﺪ
ﺑﻪ ﯾﺎﺩ ﻣﺎﺩﺭﺍﻧﯽ ﮐﻪ ﺳﺎﻟﯽ ﯾﮑﺒﺎﺭ
ﻧﻮﺯﺍﺩﯼ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﻧﯿﺎ ﻣﯽ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ
ﺍﺯ ﻣﺮﺧﺼﯽ ﺯﺍﯾﻤﺎﻥ، ﺍﺯ ﭘﺰﺷﮏ ﻭ ﻣﺎﻣﺎ
ﺍﺯ ﮐﺎﺭﺕ ﺑﻬﺪﺍﺷﺖ ﻭ ﻣﺮﮐﺰ ﺑﻬﺪﺍﺷﺖ ﻭ ﻧﻮﺑﺖ ﻫﺎﯼ ﻣﺎﻫﯿﺎﻧﻪ
ﺍﺯ ﺯﺍﯾﺸﮕﺎﻩ ﻭ ﭘﺰﺷﮏ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﮔﯽ
ﺍﺯ ﻗﻄﺮﻩ ﺁﻫﻦ ﻭ ﺭﮊﯾﻢ ﻏﺬﺍﯾﯽ
ﻭﯾﮋﻩ ﺧﺒﺮﯼ ﻧﺒﻮﺩ
ﺣﺘﯽ ﺩﺭ ﺭﻭﺯ ﺯﺍﯾﻤﺎﻥ ﻣﺸﮏ ﻣﯽ ﺯﺩﻧﺪ ﻭ ﻧﺎﻥ ﻣﯽ ﭘﺨﺘﻨﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﺁﺏ ﺁﻭﺭﺩﻥ ﺍﺯ ﭼﺸﻤﻪ ﺑﺎ ﺩﺭﺩ ﺯﺍﯾﻤﺎﻥ ﺭﻭﺑﺮﻭ ﻣﯽ ﺷﺪﻧﺪ ﻭ ﯾﮑﻪ ﻭ ﺗﻨﻬﺎ، ﻗﻬﺮﻣﺎﻧﺎﻧﻪ ﺩﻭﺍﻡ ﻣﯽ ﺁﻭﺭﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﺎ ﻧﻮﺯﺍﺩ ﺑﻪ ﭼﺎﺩﺭ ﺑﺮ ﻣﯽ ﮔﺸﺘﻨﺪ
ﺁﻭﺍﯼ ﮔﻠﻮﻟﻪ ﻭ ﺷﯿﻬﻪ ﺍﺳﺐ
ﻧﻮﯾﺪﯼ ﺍﺯ ﺣﻀﻮﺭ ﻣﯿﻬﻤﺎﻥ ﮐﻮﭼﻮﻟﻮ ﺩﺭ ﺑﻨﮑﻮ ﻣﯽ ﺩﺍﺩ
ﻭ ﭘﺪﺭ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﭼﺎﺩﺭ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺑﻮﺩ ﺷﺎﺩﻣﺎﻧﻪ ﮔﻮﺳﻔﻨﺪﯼ ﺭﺍ ﺳﺮ ﻣﯽ ﺑﺮﯾﺪ
ﺍﻣﺎ ﺍﻣﺎﻥ ﺍﺯ ﻭﻗﺘﯽ ﮐﻪ ﺁﻝ ﻣﯽ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺑﺴﯿﺎﺭﯼ ﺍﺯ ﻧﻮﻋﺮﻭﺳﺎﻥ
ﻣﺎﺩﺭﺍﻥ ﺟﻮﺍﻥ ﺭﺍ ﻣﯽ ﺑﺮﺩ
ﭘﺪﺭﺑﺰﺭﮒ ﻫﺎ ﻫﺮﭼﻪ ﺑﻪ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺗﯿﺮ ﻣﯽ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻨﺪ ﻓﺎﯾﺪﻩ ﺍﯼ ﻧﺪﺍﺷﺖ
ﻫﺮﭼﻪ ﻣﺎﺩﺭﺑﺰﺭﮒ ﻫﺎ ﺻﻮﺭﺕ ﻭ ﺩﺳﺖ ﻭ ﭘﺎﻫﺎﯼ ﺯﺍﺋﻮ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺫﻏﺎﻝ ﺳﯿﺎﻩ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﻧﺪ ﺑﯽ ﻓﺎﯾﺪﻩ ﺑﻮﺩ
ﺍﺯ ﻗﯿﭽﯽ ﻭ ﮐﺎﺭﺩ ﻭ ﺗﯿﺸﻪ ﻧﯿﺰ
ﮐﺎﺭﯼ ﺑﺮ ﻧﻤﯽ ﺁﻣﺪ
ﺑﻪ ﯾﺎﺩ ﻣﺎﺩﺭﺍﻥ ﺟﻮﺍﻧﯽ ﮐﻪ ﺗﺴﻠﯿﻢ ﺁﻝ ﻣﯽ ﺷﺪند
ﺑﻪ ﯾﺎﺩ ﻣﺎﺩﺭﺍﻧﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﺰﻣﺎﻥ ﺳﻪ ﻃﻔﻞ ﻫﻤﺮﺍﻫﺸﺎﻥ ﺑﻮﺩ
ﯾﮑﯽ ﺩﺭ ﺩﺳﺖ ﻭ ﺩﯾﮕﺮﯼ ﺩﺭ ﮐﻮﻝ
ﻭ ﺳﻮﻣﯽ ﺩﺭ ﺷﮑﻢ
ﺑﻪ ﯾﺎﺩ ﻣﺎﺩﺭﺍﻧﯽ ﮐﻪ ﺳﯿﻨﻪ ﻫﺎﯾﺸﺎﻥ ﺑﻮﯼ ﻫﻞ ﻭ ﻣﯿﺨﮏ ﻣﯽ ﺩﺍﺩ ﻭ ﺑﺪﻭﻥ ﺣﻀﻮﺭ ﺁﻧﻬﺎ ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﺧﻮﺍﺑﺸﺎﻥ ﻧﻤﯽ ﺑﺮﺩ
ﺑﻪ ﯾﺎﺩ ﻣﺎﺩﺭﺍﻧﯽ ﮐﻪ ﺍﺳﺐ ﺳﻮﺍﺭﺍﻥ ﻭ ﺗﯿﺮﺍﻧﺪﺍﺯﺍﻥ ﮐﻢ ﻧﻈﯿﺮﯼ ﺑﻮﺩﻧﺪ
ﺑﻪ ﯾﺎﺩ ﻣﺎﺩﺭﺍﻧﯽ ﮐﻪ ﺻﺒﺤﮕﺎﻫﺎﻥ ﺯﻭﺩﺗﺮ ﺍﺯ ﺑﺎﻧﮓ ﺧﺮﻭﺱ ﺑﯿﺪﺍﺭ ﻣﯽ ﺷﺪﻧﺪ
ﺑﻪ ﯾﺎﺩ ﻣﺎﺩﺭﺍﻧﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﭽﻨﺎﻥ ﺻﺪﺍﯼ ﻻﻻﯾﯽ ﺁﻧﻬﺎ ﺍﺯ ﺩﺭﻩ ﻫﺎ ﻭ ﮐﻮﻩ ﻫﺎ ﺑﻪ ﮔﻮﺵ ﻣﯽ ﺭﺳﺪ
ﺑﻪ ﯾﺎﺩ ﻣﺎﺩﺭﺍﻧﯽ ﮐﻪ ﺻﺪﺍﯼ ﺧﻮﺍﻧﺪﻥ ﻭ ﻣﺸﮏ ﺯﺩﻧﻬﺎﯾﺸﺎﻥ ﻫﻨﻮﺯ ﺍﺯ ﯾﻮﺭﺩﻫﺎ ﻣﯽ ﺁﯾﺪ
ﺑﻪ ﯾﺎﺩ ﻣﺎﺩﺭﺍﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﻮﯼ ﻧﺎﻥ ﺩﺍﻍ ﻭ ﺁﻏﻮﺯ ﻭ ﺩﻭﻍ ﻭ ﮐﻨﮕﺮ ﻣﺎﺳﺖ ﺑﺎ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﻌﻨﯽ ﺩﺍﺷﺖ
ﺑﻪ ﯾﺎﺩ ﻣﺎﺩﺭﺍﻧﯽ ﮐﻪ ﺳﯿﺎﻩ ﮔﯿﺲ ﺭﻓﺘﻨﺪ
ﻭ ﺑﻪ ﯾﺎﺩ ﻣﺎﺩﺭﺍﻧﯽ ﮐﻪ ﮔﯿﺲ ﺳﻔﯿﺪ ﺗﯿﺮﻩ ﻭ ﻃﺎﯾﻔﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪ
ﺑﻪ ﯾﺎﺩ ﻣﺎﺩﺭﺍﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻗﻮﻝ ﺧﻮﺩﺷﺎﻥ ﻓﻘﻂ ﯾﮏ ﮐﻼﻩ ﺍﺯ ﻣﺮﺩﺍﻥ ﮐﻤﺘﺮ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ
ﺑﻪ ﯾﺎﺩ ﻣﺎﺩﺭﺍﻧﯽ ﮐﻪ ﻫﻢ ﺁﺷﭙﺰ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﻫﻢ ﺧﯿﺎﻁ، ﻫﻢ ﺑﺎﻓﻨﺪﻩ ﻭ ﻫﻢ ﭼﻮﭘﺎﻥ، ﻫﻢ ﭘﺰﺷﮏ ﻭ ﻫﻢ ﻣﺎﻣﺎ
ﺑﻪ ﯾﺎﺩ ﻣﺎﺩﺭﺍﻧﯽ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺷﻮﻫﺮﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﻓﻘﻂ ﻣﺤﺒﺖ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﺳﺘﻨﺪ
ﺑﻪ ﯾﺎﺩ ﻣﺎﺩﺭﺍﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺷﻮﻫﺮ ﻭ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﺧﻮﺩ ﻋﺸﻖ ﻣﯽ ﻭﺭﺯﯾﺪﻧﺪ
ﺑﺎ ﻋﺸﻖ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﺎ ﻋﺸﻖ ﺑﻪ ﺁﻧﻬﺎ ﻣﺮﺩﻧﺪ
ﺑﻪ ﯾﺎﺩ ﻣﺎﺩﺭﺍﻧﯽ ﮐﻪ ﮐﻢ ﻟﻄﻔﯽ ﻫﺎ ﻭ ﺑﯽ ﺍﻧﺼﺎﻓﯽ ﻫﺎﯼ ﺷﻮﻫﺮﺍﻧﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﺗﺤﻤﻞ ﮐﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺧﻢ ﺑﻪ ﺍﺑﺮﻭ ﻧﯿﺎﻭﺭﺩﻧﺪ
ﺑﻪ ﯾﺎﺩ ﻣﺎﺩﺭﺍﻧﯽ ﮐﻪ ﺳﺎﻝ ﻫﺎ ﺍﺯ ﺩﺍﺷﺘﻦ ﻟﺒﺎﺱ ﻧﻮ ﻣﺤﺮﻭﻡ ﺑﻮﺩﻧﺪ
ﺗﺎ ﺷﺎﯾﺪ ﭘﺴﺮﺍﻥ ﻭ ﺩﺧﺘﺮﺍﻥ ﺟﻮﺍﻧﺸﺎﻥ ﻟﺒﺎﺱ ﻧﻮ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﻨﺪ
ﺑﻪ ﯾﺎﺩ ﻣﺎﺩﺭﺍﻧﯽ ﮐﻪ ﺩﺭﻭ ﮐﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺧﻮﺷﻪ ﭼﯿﺪﻧﺪ ﺗﺎ ﺷﺎﯾﺪ ﺑﺨﺸﯽ ﺍﺯ ﻧﺎﻥ ﺳﺎﻝ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﺗﻬﯿﻪ ﮔﺮﺩﺩ
ﺑﻪ ﯾﺎﺩ ﻣﺎﺩﺭﺍﻧﯽ ﮐﻪ ﺩﺳﺘﻬﺎﯾﺸﺎﻥ ﻣﺎﻧﻨﺪ ﺩﺳﺖ ﻫﺎﯼ ﭘﺪﺭﻫﺎ ﺧﺸﻦ ﻭ ﻣﺤﮑﻢ ﺑﻮﺩ
ﺑﻪ ﯾﺎﺩ ﻣﺎﺩﺭﺍﻧﯽ ﮐﻪ ﺟﺎﺟﯿﻢ ﻫﺎ ﻭ ﮔﻠﯿﻢ ﻫﺎ ﻭ ﻗﺎﻟﯿﭽﻪ ﻫﺎﯼ ﺭﻧﮕﺎﺭﻧﮓ ﻣﯽ ﺑﺎﻓﺘﻨﺪ
ﺑﻪ ﯾﺎﺩ ﻣﺎﺩﺭﺍﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﺤﮑﻮﻡ ﻣﯽ ﺷﺪﻧﺪ
ﮐﻪ ﭼﺮﺍ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻥ ﺩﺧﺘﺮ ﺑﻪ ﺩﻧﯿﺎ ﻣﯽ ﺁﻭﺭند
ﺑﻪ ﯾﺎﺩ ﻣﺎﺩﺭﺍﻧﯽ ﮐﻪ ﺩﻟﺸﺎﻥ ﺧﻮﻥ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺻﻮﺭﺗﺸﺎﻥ ﮔﻠﮕﻮﻥ
ﺑﻪ ﯾﺎﺩ ﻣﺎﺩﺭﺍﻧﯽ ﮐﻪ ﺍﺻﻼ ﻣﻮﺭﺩ ﺗﻮﺟﻪ ﻭ ﻣﺸﻮﺭﺕ ﻗﺮﺍﺭ ﻧﻤﯽ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ
ﺑﻪ ﯾﺎﺩ ﻣﺎﺩﺭﺍﻧﯽ ﮐﻪ ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﺩﺭﺩﺷﺎﻥ ﺭﺍ ﻧﻔﻬﻤﯿﺪ
ﺑﻪ ﯾﺎﺩ ﻣﺎﺩﺭﺍﻧﯽ ﮐﻪ ﻫﻤﯿﺸﻪ ﮐﻮﺗﺎﻩ ﻣﯽ ﺁﻣﺪﻧﺪ
ﺑﻪ ﯾﺎﺩ ﻣﺎﺩﺭﺍﻧﯽ ﮐﻪ ﺷﺎﻫﺪ ﻣﺮﮒ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻧﺸﺎﻥ ﺑﻮﺩﻧﺪ
ﻭ ﮐﺎﺭﯼ ﺍﺯ ﺩﺳﺘﺸﺎﻥ ﺑﺮ ﻧﻤﯽ ﺁﻣﺪ
ﺑﻪ ﯾﺎﺩ ﻣﺎﺩﺭﺍﻧﯽ ﮐﻪ ﺗﺐ ﮐﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﻣﺮﺩﻧﺪ
ﺑﻪ ﯾﺎﺩ ﻣﺎﺩﺭﺍﻧﯽ ﮐﻪ ﺩﺭ ﻫﻨﮕﺎﻡ ﮐﻮﭺ ﻣﺮﺩﻧﺪ
ﻭ ﻗﺒﺮﻫﺎﯾﺸﺎﻥ ﺭﺍ ﻫﻢ ﮐﺴﯽ ﺑﻠﺪ ﻧﯿﺴﺖ
ﺑﻪ ﯾﺎﺩ ﻣﺎﺩﺭﺍﻧﯽ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺷﺎﺩﯼ ﻫﺎ ﺩﺭ ﺣﺎﺷﯿﻪ ﻭ ﺩﺭ ﮔﺮﻓﺘﺎﺭﯼ ﻫﺎ ﺩﺭ ﻣﺘﻦ ﻗﺮﺍﺭ ﻣﯽ ﮔﺮﻓﺘﻨﺪ
ﺑﻪ ﯾﺎﺩ ﻣﺎﺩﺭﺍﻧﯽ ﮐﻪ ﻣﺎﺩﺭ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﻣﺎﺩﺭ ﻣﺎﻧﺪﻧﺪ، ﻫﻤﺴﺮ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﻫﻤﺴﺮ ﻣﺎﻧﺪﻧﺪ، ﺷﯿﺮﺯﻥ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺷﯿﺮﺯﻥ ﻣﺎﻧﺪﻧﺪ
ﻗﺎﻧﻊ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﻗﺎﻧﻊ ﻣﺎﻧﺪﻧﺪ
ﻣﻬﺮﺑﺎﻥ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﻣﻬﺮﺑﺎﻥ ﻣﺎﻧﺪﻧﺪ
ﺑﺎ ﺣﯿﺎ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺑﺎ ﺣﯿﺎ ﻣﺎﻧﺪﻧﺪ
ﺑﻪ ﯾﺎﺩ ﻣﺎﺩﺭﺍﻧﯽ ﮐﻪ ﺗﺠﺴﻢ ﻣﻬﺮﺑﺎﻧﯽ، ﺍﻧﺼﺎﻑ، ﺩﻭﺳﺘﯽ ﻭ ﺭﺿﺎﯾﺖ ﺑﻮﺩﻧﺪ
.
ﺍﺯ ﮐﺘﺎﺏ ﺁﺧﺮﯾﻦ ﯾﻮﺭﺩﻫﺎ
.
.
.
شب بخیر ..
آذربايجان غربي - ماكو
9258 پست