انسان به کندی تغییر می‌ کند. به همان

انسان به کندی تغییر می‌ کند.

به همان کندی‌ای که بهار تبدیل به تابستان

و تابستان تبدیل به پاییز

و پاییز تبدیل به زمستان می‌شود؛

هرگز کسی نمی‌فهمد

در کدام لحظه بهار تبدیل به تابستان می‌شود.

یک روز صبح از خواب بیدار می‌شویم

و حس می‌کنیم هوا گرم است.

تابستان وقتی ما در «خواب» بودیم،

فرا رسیده است.

نسیم سبک سپیده‌ دم نفس می‌ کشد با

نسیم سبک سپیده‌ دم

نفس می‌ کشد با دهان‌ ات

در انتهای خیابان‌ های خلوت.

پرتو خاکستری چشمان‌ ات،

قطرات شیرین سپیده‌ دم است

بر تپه‌ های تاریک.

قدم‌ها و نفسِ تو

هم‌ چون باد صبح‌ دم

فرا می‌ گیرد خانه‌ ها را.

شهر مرتعش می‌شود

سنگ‌ها دم برمی‌ آورند،

زندگی هستی تو،

یک بیداری.

ستاره

در پرتو سپیده دم،

آوازِ نسیم،

گرما، نفس

گم شد

شب پایان گرفت.

تو روشنایی و صبحی.

من ریتا را بوسیدم آن‌‌ گاه که کوچک

من ریتا را بوسیدم

آن‌‌ گاه که کوچک بود

و به‌ یاد می‌آورم که چه‌ سان به من درآویخت

و بازویم را زیباترین بافه‌ی گیسو فرو پوشاند

و من ریتا را به یاد می‌آورم

همان‌سان که گنجشکی برکه‌ی خود را

اگر پیشگو

مرا بگوید

که روزی محبوب من خواهی شد

دیگر هیچ غزلی،

برای هیچ مردی نخواهم سرود

و گنگ و خاموش

نیایش می‌کنم

تا محبوبم بمانی

اگر پیشگو

مرا بگوید

که چهره‌ی ماه بلند را

نوازش خواهم کرد

دیگر با سنگ‌ریزه‌های برکه‌ها

بازی نمی‌کنم‌

مهره‌های آرزوهایم را،

به رشته نمی‌کشم

اگر پیشگو

بگویدم

که محبوبم

شهزاده‌ای بر اسبی از یاقوت

خواهد بود

که دنیا مرا،

به یال‌های سرخش می‌بندد

خواب نخواهم دید

که خواهم مُرد

اگر پیشگو ،

مرا بگوید

که محبوبم در شبی برفی

خواهد آمد

با خورشیدی در دستانش

دیگر ریه‌هایم

منجمد نخواهند شد

و در چشمانم غم‌های دیروز

بزرگ نخواهد شد

اگر پیشگو،

بگویدم

که تو را

در این گم گشتگی می‌بینم

دیگر

برای هیچ چیز

در این دنیا

گریه نخواهم کرد

و تمام اشک‌ هایم را

جمع می‌کنم

تمام اشک‌ها

برای روزی که مرا ترک می‌کنی!