.

تو

بی‌سببی

نیستی.


به‌راستی

صلتِ کدام قصیده‌ای

ای غزل؟

ستاره‌بارانِ جوابِ کدام سلامی

به آفتاب

از دریچه‌ی تاریک؟


کلام از نگاهِ تو شکل می‌بندد.

خوشا نظربازیا که تو آغاز می‌کنی!








پسِ پُشتِ مردمکانت

فریادِ کدام زندانی‌ست

شانه‌ات مُجابم می‌کند در بستری که عشق

شانه‌ات مُجابم می‌کند

در بستری که عشق

تشنگی‌ست



زلالِ شانه‌هایت

همچنانم عطش می‌دهد

در بستری که عشق

مُجابش کرده است.



زیباترین تماشاست

وقتی

شبانه

بادها

از شش جهت به سوی تو می‌آیند،

فراقی چه بی‌تابانه می‌خواهمت

فراقی



چه بی‌تابانه می‌خواهمت ای دوری‌ات آزمونِ تلخِ زنده‌به‌گوری!

چه بی‌تابانه تو را طلب می‌کنم!


بر پُشتِ سمندی

گویی

نوزین

که قرارش نیست.

و فاصله

تجربه‌یی بیهوده است.



بوی پیرهنت،

این‌جا

و اکنون. ــ

ميان ماندن و رفتن… ميان ماندن

ميان ماندن و رفتن…


ميان ماندن و رفتن حکايتي کرديم

که آشکارا در پرده‌ي کنايت رفت.

مجال ما همه اين تنگ‌مايه بود و، دريغ

که مايه خود همه در وجه اين حکايت رفت.

خاطره‌یی‌ست به انتظارِ حدوث و تجدد نشسته، چرا

خاطره‌یی‌ست به انتظارِ حدوث و تجدد نشسته،

چرا که آنان اکنون هر دو خفته‌اند:


در این سویِ بستر

مردی و

زنی

در آن‌سوی.







تُندبادی بر درگاه و

تُندباری بر بام.

دلتنگی های آدمی را، باد ترانه ای می

دلتنگی های آدمی را،

باد ترانه ای می خواند

رویاهایش را آسمان پر ستاره نادیده می گیرد

و هر دانه ی برفی

به اشکی ناریخته می ماند

سکوت سرشار از سخنان ناگفته است

از حرکات ناکرده

اعتراف به عشق های نهان

و شگفتی های بر زبان نیامده

شگفتا که نبودیم عشق ما

شگفتا که نبودیم

عشق ما

در ما

حضورمان داد

پیوندیم اکنون

آشنا

چون خنده با لب و اشک با چشم

با این همه ای قلب در به در

با این همه

ای قلب در به در

از یاد مبر که ما یعنی من و تو

عشق را رعایت کردیم

از یاد مبر

که ما یعنی من وتو

انسان را رعایت کردیم

خود اگر شاهکار خدا بود یا نبود

پر پرواز ندارم اما دلی

پر پرواز ندارم

اما

دلی دارم و حسرت درناها

و به هنگامی که مرغان مهاجر

در دریاچه ی ماهتاب

پارو می کشند

خوشا رها کردن و رفتن

خوابی دیگر