و درد نامِ دیگرِ سرزمینِ من است. وقتی که
وقتی که
آرزوها به پرواز در نیامده
می سوزند
به پرتگاه مرگ سقوط می کنند و
ققنوس وار عروج می کنند و
در آسمان
آینده ی نداشته شان را به نظاره می نشینند...
عروجتان تسلیت مان باد...
وقتی که
آرزوها به پرواز در نیامده
می سوزند
به پرتگاه مرگ سقوط می کنند و
ققنوس وار عروج می کنند و
در آسمان
آینده ی نداشته شان را به نظاره می نشینند...
عروجتان تسلیت مان باد...
پاییز از این جا می گذرد جایی میان برگهای سبز
جایی میان برگهای سبز
درست بینابین دست‌های سردِ مَن
و تا عمق نفس هایم میدود
و هاله ای خرمالو رنگ به جا می‌گذارد در جای جای سلول‌هایِ تنهایی
روزها آمدندو رفتند و سالها گذشت اینک این منم،
اینک این منم،
همان دخترک احساسی ... آرام و عاشق و صبور
همان بانوی دی
که آسمان دلش پر از ابرهای مهربانی ست
و از سقف آسمانش ترانه ی احساس می بارد
همان بانو که خورشید دی ماهی اش
به کرشمه نور می پاشد
و سوز زمستانی اش حس زمین را دگرگون می کند
من زاده ی زمستانم ، همزاد فروغ و فردوسی
که فروغش ،
قافیه قافیه احساس را سرمشق شعرها کرد
و فردوسی اش ،
حماسه سرای شعرهای تاریخ شد
همزاد "مسیح" ،
که ردای سپید آسمانی اش
حریر تنم را آغشته به پاکی ها کرد
من زاده ی دی ام
اجین شده با برف و سرما
که قرار بسته ام زین پس
زیر آن سپیدار بلند
روی آن تپه ی سردو خاموش
جور دیگری زندگی کنم
با احساس اما پر غرور
آرام اما سرد
محکم اما پر امید
هان ای برف ؟
تو ببار ، نرم نرمک ، رقص کنان
تو ببار ، تو برقص ، تو بکوب ...
تو ببار ، که بارش آرامش احساس سپید زمستانی تو
بهترین هدیه ی زیبای این تاریخ است
تولدمون مبارکمون
بعد از تو پاییز حضانتِ همه ی اشعارم
بعد از تو پاییز
حضانتِ همه ی اشعارم را بعهده گرفت...
با زمستانِ این اشعارِ یتیم چه کنم ؟
و باز هم پایان روزهای نارنجی از راه میرسد
پایان روزهای نارنجی از راه میرسد
عادت کردنش سخت
و دل کندن از آن دشوار تر
پاییز را می گویم
حالا دیگر شاید بشود دلتنگی را
راحت تر قورت داد
و زمستان را با آغوش مشتاق تری
در آغوش گرفت
پاییز که میشه باید بشینی وسط کوچه پس کوچه دلت
باید بشینی وسط کوچه پس کوچه دلت
و فقط نفس عمیق بکشی...
دستاتو وا کنی
و بغل بگیری دونه دونه های بارونو ...
پاییز که شد
باید کولتو برداری
و بزنی به جاده خاطرات...
باید دستات سِر بشه از سرما
ولی سُر نخوره تو جیبت
پاییز غم داره
غم دوری برگ از درختش..
میشنوی؟
صدای التماس برگ و زیر پاهات؟
پاییز غمش بزرگه
غمش قشنگه...
غمش آروم میکنه دل بی قرار تو...
پاییز منم
" منِ بی تو "
توو حوالی این شهر...
از اینجایی که من وایسادم تا اون جایی که تو هستی یه دنیا فکر و خیال راهه ،
یه دنیا حسرت و غرور ،
اینجا من گم شدم بین این همه تو ،
اینجا من نیستم ،
اینجا همه تویی ...
همه
حتــی
پاییــز
آدمها فراموش نمیکنند؛ فقط یاد میگیرند گفتنِ دلتنگی،دلتنگی را رفع
فقط یاد میگیرند گفتنِ دلتنگی،دلتنگی را رفع نمیکند،
دلتنگی را کم نمیکند،
دو برابرش میکند...
فقط یاد میگیرند زل زدن به عکسِ یک آدمِ رفته،به عکسِ یک آدمِ فراموشکار دردی را دوا نمیکند،
فقط درد روی درد میشود...
فقط یاد میگیرند؛
در آوردن خاطرات از آن ته ته های ذهن هیچ نتیجه ای ندارد جز بغض و یک هفته دل درد از سر زیاده روی تویِ غصه خوردن...
آدمها فراموش نمیکنند؛
فقط یاد میگیرند،
سلیقه یشان را عوض کنند،
پیراهن های چهار خانه یشان را با پیراهن ساده عوض کنند و به جای قرمزِ محبوب،سرمه ای منفور بپوشند...
فقط یاد میگیرند،
زدن همان عطر همیشگی،خوردن عصرانه و پای سیب تویِ همان کافه ی همیشگی عصر های پنج شنبه
را باید ترک کنند،
باید عادتشان را عوض کنند و خودشان را عادت دهند به بوهای جدید،
کیک های جدید،کافه ها و عادت های جدید...
آدمها فراموش نمیکنند؛
فقط یاد میگیرند،
یک وقتهایی خواستنشان نتیجه اش نمیشود داشتن
نتیجه اش میشود نرسیدن و نرسیدن و نرسیدن...
آدمها فراموش نمیکنند،
فقط از یک جایی به بعد
از دوباره به یاد آوردن خسته میشوند...
باد می گذرد چلچله می چرخد و
باد می گذرد
چلچله می چرخد
و نگاه من گم می شود...
کنار تو تنهاتر شدم...
