بی تو ای دل نکند لاله به بار آمده باشد
ما در این گوشه زندان و بهار آمده باشد
چه گلی گر نخروشد به شبش بلبل شیدا
چه بهاری که گلش همدم خار آمده باشد
نکند بی خبر از ما به در خانه پیشین
به سراغ غزل و زمرمه یار آمده باشد
از دل آن زنگ کدورت زده باشد به کناری
باز با این دل آزرده کنار آمده باشد
یار کو رفته به قهر از سر ماهم ز سر مهر
شرط یاری که به پرسیدن یار آمده باشد
لاله خواهم شدنش در چمن و باغ که روزی
به تماشای من آن لاله عذار آمده باشد
شهریار این سر و سودای تو دانی به چه ماند
روز روشن که به خواب شب تار آمده باشد

تــــــــــــو

پولدار تر از منی

لباس های گرانقیمت می پوشی

و با ماشین،هر کجا دوست داشته باشی می روی

من اما کافی ست هوا ابری شود

یا به مترو نرسم

و یا زور تلفن ام حتی به تک زنگ نرسد

آن وقت تنها می شوم،تنها می مانم

و مدام غصه می خورم

دوست داشتن ات مثل بوسیدن ماه است

من هیچ وقت نمی توانم ماه را ببوسم !

ای خداوند یکی یار جفاکارش ده
دلبری عشوه ده سرکش خون خوارش ده
تا بداند که شب ما به چه سان می‌گذرد
غم عشقش ده و عشقش ده و بسیارش ده
چند روزی جهت تجربه بیمارش کن
با طبیبی دغلی پیشه سر و کارش ده
ببرش سوی بیابان و کن او را تشنه
یک سقایی حجری سینه سبکسارش ده
گمرهش کن که ره راست نداند سوی شهر
پس قلاوز کژ بیهده رفتارش ده
عالم از سرکشی آن مه سرگشته شدند
مدتی گردش این گنبد دوارش ده
کو صیادی که همی‌کرد دل ما را پار
زو ببر سنگ دلی و دل پیرارش ده
منکر پار شده‌ست او که مرا یاد نماند
ببر انکار از او و دم اقرارش ده
گفتم آخر به نشانی که به دربان گفتی
که فلانی چو بیاید بر ما بارش ده
گفت آمد که مرا خواجه ز بالا گیرد
رو بجو همچو خودی ابله و آچارش ده
بس کن ای ساقی و کس را چو رهی مست مکن
ور کنی مست بدین حد ره هموارش ده
.

دوستی یک اتفاق است و جدایی یک قانون!!
کاش هیچ اتفاقی منجر به قانون نشود...

خانه ی دوست کجاست؟
در فلق بود که پرسید سوار
آسمان مکثی کرد
رهگذر شاخه ی نوری که به لب داشت به تاریکی شن ها بخشید
وبه انگشت نشان داد سپیداری و گفت
نرسیده به درخت
کوچه باغی است که از خواب خدا سبز تر است
ودر آن عشق به اندازه ی پرهای صداقت آبی است
می روی تا ته آن کوچه که از پشت بلوغ ،سربه در می آرد
پس به سمت گل تنهایی می پیچی
دو قدم مانده به گل
پای فواره ی جاوید اساطیر زمین می مانی
وترا ترسی شفاف فرا می گیرد
در صمیمیت سیال فضا، خش خشی می شنوی
کودکی می بینی
رفته از کاج بلندی بالا، جوجه بردارد از لانه ی نور
واز او می پرسی
خانه ی دوست کجاست؟

بوسه‌هایم ابری می‌شوند
و پشت سرت
آسمان، آسمان فرو می‌ریزند
و مثل پرستویی
کنار پنجره اتاقت می‌خوابند و
سراغت را می‌گیرند
هر جا که بوی تو باشد
همان جا فرو می‌ریزند
بوسه‌هایم نیز مثل خودم
نه مادر دارند، نه وطن
و نه کسی که غمخوارشان باشد
بوسه‌هایم تکه ابری بی مرزند
و گردباد سبز عشق
که یک‌سر سراغ تو را می‌گیرند
اگر شبی زمستانی و یخبندان
صدایی از پشت در خانه‌ات شنیدی
بدان بوسه‌های من است
که دارد در خانه‌ات را می‌کوبد

لطیف هلمت

شاعر زیبا دلخواه
در این آغوش تنهایی اگرجانی غم اندوزد
دلی همدم کجا باشد؟غبار ازدل براندازد
تمام شب به دیدارت به بال شوق می گریم
گهی در حسرت رویت،گهی بویت دل افروزد
توراآن لحظه می بینم که جان ازجسم دردوریست
ولی آن قد والایت تمنا در دل انگیزد
به آن عکسی که ازرویت به یادم هست صدسوگند
که رنگ سایه سردت فغان شب برانگیزد
تو آن زیبای مغروری که دل از غصه می شویی
اگر افسانه عشقت به دل نکته بیاموزد
به یاد کوچ زیبایت از امشب شعر می گویم
خداحافظ چرا گویم؟خدا چون حا� ...

دنیــای مــن دنیای تردید و یقیــن اســت
یک عمر بی تاب کسی بودن همین اســت
دیگـــر تمام شهـــر می دانــد چـــرا مـــن
یک در میان حرف هایم نقطه چین است
وقتـی که می دانــم مــرا هم دوست داری
هـــرجای دنیا باشـــم آن جا بهترین اسـت
دیگــر نمــی ترســـم کــه سلــول اتاقـــم
محکم ترین دیــوار بر روی زمیــن اســت
دیگــر مـــن و آیینه هــا ترســی نــداریــم
از چشم هایی که به هر چیزی ظنین است
برگرد! شعرت را بخوان! من دوست دارم
انــدوه تلخی را که در آن ته نشـین اسـت
تــو شـــاهــد رنــج منـــی،عــیبی نـــدارد
تا عاشقت هستم سزای مــن همین است

بانوی فروردین به من ایـمان بـیاور
سر می نهم بر دامنت، دامان بیاور
دردِ مرا تنها تـو می دانی عزیزم
آغوشِ خود را باز کن درمان بیاور
بنشین، غزلها تشنه نام تو هستند
با بوسه بر چـشمانِ من بـاران بیاور
ای بانویِ دربارِ رویاهایِ خیسم
بر سفره ی افطارِ من قرآن بیاور
مهمان هر صبحِ غزل باش و برایم
قــندِ کنار چــای را، با نــان بیاور
من کوچه بن بستِ تهرانم بیا و
لبخـند بر پس کوچه تهران بیـاور

رفته بودم سر حوض
تا ببينم شايد، عكس تنهايي خود را در آب
آب در حوض نبود
ماهيان مي‌گفتند:
هيچ تقصير درختان نيست
ظهر دم‌ كرده‌ تابستان بود
پسر روشن آب، لب پاشويه نشست
و عقاب خورشيد، آمد او را به هوا برد كه برد
به ‌درک راه نبرديم به اكسيژن آب
برق از پولک ما رفت كه رفت
ولي آن نور درشت
عكس آن ميخك قرمز در آب
كه اگر باد مي آمد دل او
پشت چين‌هاي تغافل مي ‌زد
چشم ما بود
روزني بود به اقرار بهشت
تو اگر در تپش باغ خدا را ديدي، همت كن
و بگو ماهي‌ها حوضشان بي‌آب است
باد مي رفت به سر وقت چنار
من به سر وقت خدا مي رفتم
(سهراب سپهری)