بهترین لحظه های شبم
لحظه های شکفتن سحر است
که سیاهی شکسته پا به گریز
روشنایی گشوده بال و پر است.

در طواف شمع ميگفت اين سخن پروانه اى
سوختم زين آشنايان اى خوشا بيگانه اى
بلبل از شوق گل و پروانه از سوداى شمع
هر كسى سوزد به نوعى در غم جانانه اى
“ملک الشعرا بهار”

کردم به قمار دل دو عالم به گرو
تن نیز به دستخون سپردم به گرو
ماندم همه و نماند چیزی با من
من ماندم و نیم جان و یکدم به گرو
.

مرا رازیست اندر دل به خون دیده پرورده

ولیکن با که گویم راز چون محرم نمی‌بینم

قناعت می‌کنم با درد چون درمان نمی‌یابم

تحمل می‌کنم با زخم چون مرهم نمی‌بینم



سعدی

هم موسم بهار طرب خیز بگذرد
هم فصل ناملایم پاییز بگذرد
گر ناملایمی به تو کرد روزگار
خو را مساز رنجه که این نیز بگذرد

فصل قشنگیست، پاییز
دل به دلش که بدهی
عاشق میشوی
دل به دلش که بدهی
پر از رنگ های دل چسب میشوی
دل به دلش که بدهی
با باران هایش
با هوای دو نفره اش
تو را یاد خاطراتی میاندازد
یاد آدمهایی که نیستند
که اگر بودند هم شاید دردی را دوا نمیکردند

دلشدهٔ ڪوی توام ،
دار به گیسوی توام

مستِ تن وبوی توام ،
محو لب و روی توام

جزتو به ڪس برحذرم،
گرڪه روم در خطرم

نازِ نگاهت نظرم ،
هیچ مگو رهگذرم

سلام ساحره ی فصل ها ..
سلام تجلی عاشقانه ها ..
پاییز از راه رسید
دوستش دارم
فصل من است ..
به زمین دعوت شدم ..

و اینک بیقرارِ خش خشِ
برگهای هزار رنگ خزان م ..
دلتنگ باران و چتر
و قدم زدن های عاشقانه ..

پاییز ، آمدی
جا خوش کردی در قلبم
رخنه کردی در جانم
جاودانه شدم ..

پاییزَت مبارک ...🍁🍁

.
آنکس که بدم گفت بدی سیرت اوست
و آنکس که مرا گفت نکو خود نیکوست
حال متکلم از کلامش پیداست
از کوزه همان برون تراود که در اوست
“شیخ بهایی”

.
آنکس که بدم گفت بدی سیرت اوست
و آنکس که مرا گفت نکو خود نیکوست
حال متکلم از کلامش پیداست
از کوزه همان برون تراود که در اوست
“شیخ بهایی”