یه‌دیالوگی بود تو سریال فرندز
که می‌گفت:
«نمی‌تونم ببخشمت، آخه تو تنها کسی بودی که باور داشتم هیچ‌وقت به من آسیب نمیزنه»
چه آدمایی که فقط از اونا توقعِ آسیب نداشتیم، امّا آسیبی بهمون رسوندن که از هر آسیبی تو زندگیمون وحشتناک‌تر بود
مارال خاموش مانده بود. آنچه پیرخالو می‌گفت راست نمی‌نمود، پندار بود. پنداری پراگنده، افسانه‌واری دور. اوهامی دلپسند. از آن گونه که اگر ذهن مددی کند تو هرگز از بر هم بافتنشان خسته نمی‌شوی. نه باور کردنی، امّا خوشایند.
در پی پندار رفتن، در غبارش پیچیدن و به رنگ‌های نو چشم واگشودن. شوخ چشمی. شوق! در شوق گم شدن. افت و خیز مستانه خیال. چرخشی سکرآور در خطِ میانِ باور و ناباور. دستی در باد. نگاهی در باد. بالی در باد. طیران آدمی را بنگر. بندبند ناشناخته جان و جهان.
اگر کسی بتواند به هر نحوی، اشتباهاتم را به من نشان بدهد، من با کمال میل تغییر خواهم کرد. من به دنبال حقیقت‌ام که هیچ‌گاه آسیبی به کسی نرسانده است. آسیب اصلی در خودفریبی و ناآگاهی است.
جاده ی موفقیت سر راست نیست
پیچی وجود دارد به نام شکست
دور برگردانی به نام سردر گمی
سرعت گیر هایی بنام دوستان
چراغ قرمز هایی بنام دشمنان
چراغ احتیاط هایی بنام خانواده
تایر های پنچری خواهید داشت به نام شغل
اما اگر یدکی بنام عزم داشته باشید
موتوری به نام استقامت
و راننده ای بنام خدا
به جایی خواهید رسید که موفقیت نام دارد . . .
