گاهے وَقتـا فرامـوش کُن کجـایی
بہ کجـا رسـیدی
و بہ کجـا نرسـیدی
گـاهی وَقتـا فَـقـط زنـدگـی کـن
یاد قولهایی کـه به خودِت دادی نَبـاش
یہ وقتایی شَرمنده خودِت نَبـاش
«دِ آخه مَشتے تَقصیر تو نیست کِه
تو تلاشتو کردی امــــــا نَشـــد »
یہ وقتایی جَواب خودِتو نَده
هَر کی اَزت پُرسید چرا اینجایی زندگی گیر کردی
"لـــبـــخَـــنـــد بــزن "و بگو:
کـم نَذاشتَــــم حاجّی
امـّــــا نــشــد
یہ وقتایی فَقط از زِنده بودَنِت لِّذت بِـبَر
درُستہ سَخته ولی تو تلاشِتو بُکن

وقتی که راه نمیروی، نمی دوی ؛
زمین هم نمیخوری واین" زمین نخوردن " محصول سکون است نه مهارت!
وقتی که تصمیمی نمیگیری، کاری نمیکنی ؛
اشتباه هم نمیکنی و این " اشتباه نکردن" محصول انفعال است نه انتخاب !
خوب بودن به این معنی نیست که درهای تجربه را بر خود ببندی و فقط پرهیز کنی...
خوب بودن در انتخابهای ماست که معنا پیدا میکند .

می خواهم برگردم به روزهای کودکی
آن زمان ها که :
پدر تنها قهرمان بود
عشــق، تنـــها در آغوش مادر خلاصه میشد
بالاترین نــقطه ى زمین، شــانه های پـدر بــود
بدتـرین دشمنانم، خواهر و برادر های خودم بودند
تنــها دردم، زانو های زخمـی ام بودند.
تنـها چیزی که میشکست، اسباب بـازیهایم بـود
و معنای خداحافـظ، تا فردا بود.....!

خوب است آدمی جوری زندگی کند که آمدنش چیزی به این دنیا اضافه کند …
و رفتنش چیزی از آن کم …!
حضور آدمی باید وزنی در این دنیا داشته باشد
باید که جای پایش در این دنیا بماند
آدم خوب است که آدم بماند و آدم تر از دنیا برود ...
نیامده ایم تا جمع کنیم
آمده ایم تا ببخشیم
آمده ایم تا عشق را ؛
ایمان را ؛
دوستی را ؛
با دیگران قسمت کنیم و غنی برویم
آمده ایم تا جای خالی ای را پر کنیم
که فقط و فقط با وجود ما پر میشود و بس !
بی حضور ما نمایش زندگی چیزی کم داشت
آمده یم تا بازیگر خوب صحنه ی زندگی خود باشیم ...
پس بهترین بازی خود را به نمایش بگذاریم

دلم خوش نیست
غمگینم...
کسی شاید نمیفهمد
کسی شاید نمیداند
کسی شاید نمیگیرد مرا از دست تنهایی
تو میخوانی
فقط شعری و زیر لب آهسته میگویی :
عجب احساس زیبایی...

دو گروه از مردان هیچ‌گاه
به زندگی عادی برنخواهند گشت،
آنان‌که به جنگ رفته‌اند
و آنان‌که عاشق شده‌اند !
رومن رولان

احساسم را به دار آویختم...


منطقم را به گلوله بستم...لعنت به هر دو


که عمری بازی ام دادند...


دیگر بس است،


می خواهم کمی به چشمانم اعتماد کنم...

هـــیــــس.........!!!
آرامـتـر بــاشــید.....
عـشـق مـن در آغـوش دیـگـری خـوابـیـده….

کاش…
خدا وقتی آدمها رو میافريد…
جفت هر کس رو باهاش ميافريد…
تا اين همه آدمای لنگه به لنگه زير اين سقف ها…
به اجبار،خودشون رو جفت نشون نميدادند…

نیش زنبور نه از ره کین، بلکه از روی نیاز است؛ مانند منتقدین که نه درد، بلکه خون ما را می‌طلبند.
انسانی، بیش از حد انسانی / نیچه