شب سردی بود
روی آن نیمکت چوبی قشنگ
یه نفر جای مرا گرفته بود
با خودم پرسیدم
که چرا این کودک!
انتظار هرکسی بود به غیر از کودک
تک و تنها از ترس و اضطراب
پاهای کوچک خود میداد تاب
رفتم در کنارش پرسیدم من از او
چه شده این وقت شب ، عزیزم تنهایی
با صدای کودکانه ، گرم و آرام و لطیف
گفت : چه بگویم خسته ام تنهایم
با تعجب به او کردم نگاه!
گفتمش چیزی شده ؟
چه کسی قلب قشنگ نازت را امشب شکست؟
گفت کار از کار امشب خواهد گذشت.
با کمی صبر و سکوت گفتم به او
میشود واضح بگویی چه شده دخترکم؟
آه سردش آن فضای سرد را سرتر نمود.
در کنار من نشسته ، فکرش در خانه بود.
خیلی آرام و متین ، او سخن با من این چنین آغاز کرد.
گفت : مادرم با پدرم حرفش شده.
مدتی است که در خانه ما
دوست داشتن نسبت به هم کم رنگ شده
مادرم حرف آخر را پس از سالها زد
گفت فردا میروم از این سرا
من دگر اینجا نمی مانم خدا
حرف های هر دوشان می دهد من را عذاب
هیچ کس به قلب من امشب نمی دهد جواب
آمدم نسبت به تنهایی دگر عادت کنم
با غم و اندوه خود در این مکان صحبت کنم
آن شب سرد ، خشن ، پر اضطراب
با رساندن کودک به منزل گشت تمام
چند روز بعد دوباره دیدمش
رفتم گفتم سلام ، امروز بهتری؟
کودک زیبا سخن در انتهای حرف من
ناگهان از جا پرید ، در آغوشم گرفت
قلب خسته ، چشم گریان ، حق حق های او
قلب آسمان گشت پاره از اشک های او
آنقدر صبر کردم تا دلش آرام شد
گفت: قرار است که فردا من و مادر برویم
من از این شهر قشنگ چگونه دلها بکنم
پدرم
اولین عشقم
بدون تو چه باید بکنم
لحظه آخر بود
لحظه خداحافظی آن کودک
لحظه رفتن
لحظه خراب شدن آوار زندگی
بر سر آن پدر
دخترک دور میشد کم کم
دل به درد می آمد نم نم
من ناخودآگاه به سمت پدرش نزدیک شدم
او را در آغوش کشیدم گفتم
من از آن دور همه چی را دیدم
او به من گفت دخترم از تو برایم گفته بود
هدیه ای داد تا من بدهم به شما
نقاشی کودکانه ای بود زیبا و قشنگ
تصویری از خود
پدر و مادر در دو طرف
ولی افسوس که خورشید را مشکی کشید.
آوش
تهران - تهران
113 پست