داره آروم میاد از اون طرفا باز دوباره صدای پاهت

داره آروم میاد از اون طرفا باز دوباره صدای پاهت
دل تنهام دوباره داره میاد کنار اون صورت ماهت
تا میام من برسم غرق تماشای دو چشمای توشم
باز دوباره اون نگاه سرد توست از پی تو عبور میشم
دل غمگین منم با اون نگاه از خجالت خواب نداره
چشمای خیس منم آروم آروم داره تا صبح میباره
تو رسیدی ولی انگار دل تو به فکر جاهای دیگست
دل عاشق نداری اگه داری درگیر دل های دیگست
دل بی زبون من نمیتونه داد بزنه ، آروم بگه
اما چشمای قشنگت داره از نبودنت خبر میده
میدونم دل تو دلت نیست بالها تو وا کنی پروازی کنی
ولی اون کرکس پیر اون ور بوم به فکر فردای تو نی
بعضی وقت ها تو خیالم خودمو دریا میدونم
تو رو هم مثل پرنده رو سرم باز میبینم
میایو رو موج قلبم همیشه پا میذاری
دست آخر لب ساحل من و تنها میذاری  

آوش

خواب دیدم که شبی همچو باران پنجره ی خانه ی ما

خواب دیدم که شبی همچو باران پنجره ی خانه ی ما را میزدی
من صدای خنده های ابر را میشنیدم وقتی نجوا میزدی
هرچه کردم پنجره باز نشد ، دست آخر دل به دریا ها زدی
من دلم پیش تو بود گرچه دست رد به سینه ی ما میزدی
چشم ها دوختم به دَر انتظاری ها کشیدم روز وشب
چشم من سویی نداشت کاش پیراهنت را بر دو چشمم میزدی
قلب ها غرق دعا دست ها سرد ولی هر روز بود سمت خدا 
میگساری ها میکردم با حضرت عشق ، کاش بودی و صدایم میزدی
خسته از تکرار این شب ها گشت خانه بدون عطر تو
کاش می آمدی با عطر تنت باز همان گونه صدایم میزدی
 


آوش

صدا کن مرا صدایت همچنان لالای شب های کودکی من

صدا کن مرا
صدایت همچنان لالای شب های کودکی من است
صدایت بی دلیل احساس آرامش خیال من است
نمی خواهی بیایی
بیا ...
دستانت را به من بده
بیا برویم در آن گوشه از باغ .
میدانم شقایق در آن حوالی پرسه می زند .
بیخیال...
بگذار رسوایمان کند فردا
ما مگر فردا را میدانیم؟
برای آن روز هم نقشه ای بر سر دارم.
کسی حرف های او را نمی پزیرد
او خود رسوای عالم است.
بیا ساقی امشب نرگس است
جام میریزد بَه چه زیبا محفل است.
می گویم؟!!!
گل سرخ را صباح دیدم...
بیچاره قطره قطره اشک می ریخت
مگر چیزی شده بود؟
نکند پیچک همسایه جوابش کرده!
تو هم که سخن نمی گویی...
حالا بعد ماجرا را خواهیم یافت
به دادشان میرسیم با هم.
برویم عطر نرگس صدایمان میکند.
کنار نرگس از خود بی خود شدیم
ساقی به مهربانی او ندیده بودم!
تا محفل را ترک کردم
شقایق جلوی راهم سبز شد
لبخندی از کینه زد و گفت :
شنیده ام که یارت سخت بیمار است
به حرفهایش توجه نکردم
به راهم همچنان  ادامه می دادم که ناگهان
صدای پچ پچ میخک و ارغوان به گوشم رسید
تازه فهمیدم
گریه های گل سرخ از دوری پیچک نبود
صدای شکستن قلب بیچاره ما را شنیده بود



آوش

جگری سوخته دارم من نگاهی خفته دارم در

جگری سوخته دارم
من نگاهی خفته دارم
در میان عاشقان خوب رویان
من سخن ناگفته دارم
ای که از حال دلم با خبری
به دیارش گر رسیدی
برسان سلام ما را
تو بگو نمانده حالی
تو بگو نشسته تنها
در میان باغ گلها
پس چرا ز در نیایی
ای سماوات دو عالم
ای تو تکرار هر آهنگ
چه کنم که باز بیایی
گویند که مهربانی
باسخاوت با حیایی
در میان دلربایان
تو نهایت بی ریایی
پس چرا خبر نداری؟
نکند عاشق آنی؟
اگرم هست که یاری
خبری زحال ما کن
درد این دل را دوا کن
تو بزرگ کبریایی
تو غروب عاشقانی
تو نگاه سبز بیشه
منم آن شاخه تکیده
کی میایی کی میایی

آوش

خواب تو را دیدم شباهنگام که بر تپه

خواب تو را دیدم
شباهنگام
که بر تپه های سرسبز قدم می زدی
به آسمان نیم نگاهی داشتی
هواست به شهاب سنگ آرزوها نبود
دوباره آرزویت از قافله جا مانده بود
من پای تپه به انتظار نگاه چشمانت ایستاده بودم
تو می رفتی
دل من در سکوت شب آرام میمرد
کاش دوباره برمی گشتی
میدیدی
که پای آن تپه سرسبز
چه سیلی از اشک جاری شده بود
میدیدی
امیدم نامید شده بود
کاش حداقل کمی آرام تر می رفتی
تا بیشتر نگاهت کنم
تا بیشتر حضورت را احساس کنم
کاش تمام لحظه هایم را میدادم
تا تو را در کنارم داشتم
اما راه مان جدا بود
این را من میدانستم
تو باید می رفتی
تو در زمین جایی نداری
تو جایت در آسمان بود
آن شب تازه فهمیدم
تو از جنس نور هستی
چقدر زیبا امدی
چقدر زیبا رفتی

آوش

به انتظار دیدنت هنوز من نرفته ام تو ماه آسمانی

به انتظار دیدنت هنوز من نرفته ام
تو ماه آسمانی و منم زمین نشسته ام
چو بلبلان صدای من به گوش ها رسیده است
عقاب بال گشوده ای به زیر پات نشسته ام
صبر فراوان خواهد بوسه به دریا زدنم
برکه کوچکی شدم در انتظار نشسته ام
به وقت شب نشسته ام تا بوی تو دهد خیال
تو گل شب بوی هر شبی ، من پی آن نشسته ام
هوا هوای بهار است دمن ز لاله پر شده
تو دشت پر جلالی و من آن گوشه نشسته ام
به هر طرف نگاه کنم تو هستی باز نگار من
نگاه به قلب من بدار که پیش تو نشسته ام
اگر به فکر رفتنی به پشت سر نگاه نکن
دوباره آن نگاه توست ، که منتظر نشسته ام

آوش

بیا سوار دوچرخه قدیمی شویم بیا رکاب زنیم تا طبیعت

بیا سوار دوچرخه قدیمی شویم
بیا رکاب زنیم تا طبیعت دور شویم
بیا برویم صدای ما باشد و جنگل
وقتی در گذرگاه عمر قلبی صدا نمی دهد
ماندن برای ما چه سود
بیا هم صدای باران شویم
ببین چگونه بی منت
 دست بر سر طبیعت میکشد
بیا فقط تنها بیا
تا درک کنی احساس با هم بودن
کسی به ما نیاز ندارد
بیا کهنه دوچرخه من تَرکَش خالیست
بیا پشتم بنشین هوا سردست
من خودم تمام راه رکاب میزنم
فقط میخواهم کمی دور شویم
تا عمق خیال برویم
آنقدر برویم تا زوزه ی شغال به گوشمان برسد
بیا در انتهای جنگل
 دو اسب سفید دیدم آن روز
بیا سوار آنها میشویم چرخی میان بیشه میزنیم
کمی خطر خوب است
 نگران چیزی نباش
 خاطراتمان را هم با خود میبریم.

آوش

دختر همسایه را دیدم درون کوچه بود از کنارش رد

دختر همسایه را دیدم درون کوچه بود
از کنارش رد شدم او همچنان ایستاده بود
چادر قرمز گلی ، آن دلبری هایی که داشت
دل ربایی ها نمود ، گرچه نگاهش ساده بود
چشم های بی زبان ، حرف هایی گفته بود
تیر مژگان میکشید قلبم به پا افتاده بود
خواستم بی تفاوت باشم نسبت به او 
چه کنم دختر همسایه ی ما خوشگل بود
او صدا از من نگاه رد و بدل شد بین ما
ساعتی تنظیم کردیم مقصدش دریا بود
تا به ساحل من رسیدم دیدمش با موی باز
بوی عطرش در تمام آن فضا پیچیده بود
او مرا تا دید بخندید سمت من روانه شد
گرمی دستش به دستانم کشید خورشید بود
تا به صخره های سنگی برسیدیم نشست
با خودم گفتم چه باید بکنم عاشق بود
در سرش رویا بود قلب او تنها بود
دستش آرام گرفتم استرس پیدا بود
تا حواسش پرت دریا موج ها گشته بود
بر لبانش بوسه بستم آخ دلش همراه بود
بوسه های آتشی پوست رویش مخملی
دل دگر تاب نداشت هرچه گویم کم بود
با خودم عهد بستم تا که یارش باشم
مادرم بو برده بود با مادرش همراه بود


آوش

قاصدک چه شده راه گم کرده ای نکند

قاصدک
چه شده راه گم کرده ای
نکند باز خبر ز یار ما آورده ای
چه شده در حوالی خانه ما میگردی
باز چه داری که اینگونه همش بی تابی
دیده بودم که دوش
 باد صبا جام به دستش دارد
نکند باده ی بسیار به خوردش دادی
خوب بگو چه خبر؟
قاصدک جان سکوتی بشکن
تو بگو نترس من آرامم
قاصدک دستم به دامانت
چرا چیزی نمی گویی
نکند دلتنگ من گشته
نکند قصد دیدار مرا دارد
حالش خوب است...
سکوت
چرا ؟
بگو من تاب شنیدن دارم
نکند فکر و خیالی بزند بر سر او؟
این نگاه و سکوت ، غم دیرینه ی من
خبر از جدایی آورد باز قاصد من
ناگهان قلب قاصدک از هم شکست
رشته های قاصدک پرپر گشت
در هوا تکه های قاصدک پرواز کرد
هر کدام از حال من برد خبر



آوش

ای بی خبر از حال دل من کجایی سرما به

ای بی خبر از حال دل من کجایی
سرما به تنم پینه گرفته کجایی
آن شاخه گل قرمز روز آشنایی
در دست من امروز خشکیده کجایی
سرد است هوای کوچه باغ خاطراتم
ای مرغ سحر خوان دل من کجایی
از گوشه ی چشمم میچکد اشک حسابی
ای داغ دل تازه ی قلبم کجایی
ایام به مستی گذشت با خوش خیالی
من به دیدار نگاه چشم مست تو نشستم کجایی
ساحل به خروش هست و دلم باز به جوش است
اما تو در آن ساحل مواج نبودی کجایی
این خرقه ی کهنه که بدیدی روی دوشم
گفتم که بپوشم بشناسی کجایی
شب یلدا شب طولانی سال است
امشب تو اگر باز نیایی پس کجایی 


آوش