آدمی اگر بهترین هم باشد از زبان مردم آسوده نیست، زیرا :
اگر بسیار کار کند، می‌گویند احمق است !
اگر کم کار کند، می‌گویند تنبل است!
اگر بخشش کند، می‌گویند افراط می‌کند!
اگر جمعگرا باشد، می‌گویند بخیل است!
اگر ساکت و خاموش باشد می‌گویند لال است
اگر زبان‌آوری کند، می‌گویند ورّاج و پرگوست
اگر روزه برآرد و شب‌ها نماز بخواند می‌گویند ریاکاراست!
و اگر نکند میگویند کافراست و بی‌دین
لذا نباید بر حمد و ثنای مردم اعتنا کرد
و جز ازخداوند نباید ازکسی ترسید.
پس آنچه باشید که دوست دارید.
شاد باشید ؛
مهم نیست که این شادی چگونه قضاوت شود

تنهایی از آن نیست که آدم،
کسانی را در اطراف نداشته باشد.
از این است که آدم،
نتواند چیزهایی را منتقل کند
که مهم می پندارد.
از این است که
آدم صاحب عقایدی باشد که
برای دیگران پذیرفتنی نیست.
اگر انسانی بیش از دیگران بداند،
تنها می شود...

هيچكس خودش را در هيچ رابطه اى مقصر نميداند
همه ى ما آنقدر غرور داريم،
كه هميشه حق را به جانبِ خودمان ميدانيم

از نظر خودمان،فرشتگانى هستيم،
كه داشتيم زندگيمان را ميكرديم
كه يك نفر آمد و ما را با خاك يكسان كرد و رفت...
داخلِ شعرها
داخلِ متنها
ميگرديم دنبالِ جمله اى كه طرف مقابل را بكوبد و
ما را مظلوم ترين آدمِ دنيا نشان دهد...

گاهى يادمان ميرود
آدمى كه الان ميخواهيم سر به تنش نباشد،
تا ديروز پُزَش را به عالم و آدم ميداديم!
كمى انصاف شايد...

ﯾﮏ ﺯﻣﺎﻥ ﮔﻮﻫﺮﯼ ﺍﺯ ﺳﻨﮓ ﻣﺤﮏ،
ﺍﺭﺯﺵ ﺩﺍﺷﺖ...
ﺳﺨﻦ ﭘﯿﺮﻣﺤﻞ ﺗﺎ ﺑﻪ ﻓﻠﮏ،
ﺍﺭﺯﺵ ﺩﺍﺷﺖ...

ﺩﻭﺳﺘﯽ، ﻣﻌﻨﯽ ﺯﯾﺒﺎﯼ ﺻﻤﯿﻤﯿﺖ ﺑﻮﺩ...
ﻧﺎﻥ ﺧﺸﮑﯽ ﺑﻐﻞ ﺩﻭﻍ ﺧﻨﮏ،
ﺍﺭﺯﺵ ﺩﺍﺷﺖ...

ﮐﺎﺭﻫﺎ ﯾﮑﺴﺮﻩ ﺑﺎ ﻋﺸﻖ ﻭ ﺻﻔﺎ می‌چرخید...
ﺗﺎﺭ ﻣﻮ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺍﺯ ﺳﻔﺘﻪ ﻭ ﭼِﮏ،
ﺍﺭﺯﺵ ﺩﺍﺷﺖ...

افسوس که ﮔﺬﺷﺖ ﻭ ﺩﯾﮕﺮ ﺧﺎﻃﺮﻩ ﺍﺳﺖ و ﺁﻥ ﺍﺭﺯﺵ ﻫﺎﯼ ﺯﯾﺒﺎ، ﺿﺪ ﺍﺭﺯﺵ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ

ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﮔﻔﺖ؛
ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺭﺍ ﺑﺎﯾﺪ ﻫﻤﺎﻧﻨﺪ
ﺑﺨﺎﺭﯼ ﻫﺎﯼ ﻧﻔﺘﯽ ﺳﺎﺧﺖ...!
ﻫﺮ ﺍﺯ ﮔﺎﻫﯽ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺳﺮ ﺯﺩ ﻭ ﺭﻭﺷﻨﺎﯾﯽ ﺍﺵ ﺭﺍ ﺯﯾﺮ ﻧﻈﺮ ﺩﺍﺷﺖ،
ﮐﻪ ﻣﺒﺎﺩﺍ ﻧﻔﺘﺶ ﺗﻤﺎﻡ ﺷﻮﺩ!
ﻭ ﺳﺮﻣﺎﯼ ﺭﻭﺯﮔﺎﺭ
ﺑﻨﺪ ﺑﻨﺪ ﻭﺟﻮﺩﺵ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻟﺮﺯﻩ ﺩﺭ ﺁﻭﺭﺩ...
ﺑﺎﯾﺪ ﺑﻪ ﺁﻥ ﺳﺮ ﺯﺩ...
ﺳﺮ ﺯﺩ ﺗﺎ ﻣﺒﺎﺩﺍ ﺟﻠﻮﯼ ﺭﺍﻫﺶ
ﺭﺍ ﭼﯿﺰﯼ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﺎﺷﺪ...
ﮐﻪ ﺩﻭﺩﻩ ﺑﺰﻧﺪ ﻭ ﺩﻧﯿﺎﯾﺶ ﺭﺍ
ﺭﺍ ﺳﯿﺎﻩ ﮐﻨﺪ...

ﮔﺎﻫﯽ ﺑﺎﯾﺪ ﺣﻮﺍﺳﻤﺎﻥ ﺑﻪ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺑﺎﺷﺪ،
ﺗﺎ ﺑﺎ ﺑﯽ ﻣﻬﺮﯼ ﻣﺮﺩﻡ،
ﺑﺨﺎﺭﯼ ﻫﺎﯼ ﺩﻟﻤﺎﻥ ﺧﺎﻣﻮﺵ ﻧﺸﻮﺩ...
ﮔﺎﻫﯽ ﺑﺎﯾﺪ ﺣﻮﺍﺳﻤﺎﻥ ﺑﻪ ﺁﺩﻣﻬﺎﯼ ﮐﻨﺎﺭﻣﺎﻥ ﺑﺎﺷﺪ...
ﺗﺎ ﺟﻠﻮﯼ ﺭﺍﻩ ﺭﺍ ﻧﮕﯿﺮﻧﺪ
ﻭ ﺯﻧﺪﮔﯿﻤﺎﻥ ﺭﺍ ﺳﯿﺎﻩ ﻧﮑﻨﺪ...
ﮔﺎﻫﯽ ﺑﺎﯾﺪ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﻣﺮﺩﻡ ﺗﺮﺳﯿﺪ

کاش آدم ها
شبیه درختهای خرمالو بودند
که در پاییز برگ هایشان را
از دست میدهند
ولی عشقشان به ثمر مینشیند
و زیبایی می آفرینند

ﺑﯿﺎ ﮔﺎﻫﯽ ﺧﻮﺩﺕ ﺭﺍ بزن ﺑﻪ بیخیالی!

ﺗﻮﯼ دنیای"بیخیالی"نفس بکش...
ﺭﺍﻩ ﺑﺮﻭ !
ﺳﻮﺕ ﺑﺰﻥ !
عشق کن!
توی دنیای بیخیالی سربه هوا شو!
آواز بخوان!
ازنوع کوچه بازاری اش
بگذار زندگی ات رنگی دیگر بگیرد.
بی خیال بایدها و نبایدها...
قید و بندها....
قاب و قالب ها...
باورکن دنیای "بیخیالی" هم برای خودش عالمی دارد

یاد ﮔﺮﻓﺘم
ﺑﺨﻨﺪم و ببخشم،

️ﺧﺪﺍ ﻧﯿﺴﺘم
ولی
ﺯﯾﺮ ﺳﺎﯾﻪ ﺍﺵ ﺑﺰﺭﮒ ﺷﺪم ..

خوشبختی یعنی:

واقف بودن به اینکه هر چه داریم از رحمت خداست...
وهرچه نداریم ازحکمت خدا...
احساس خوشبختی یعنی همین!
خوشبختی رسیدن به خواسته ها نیست،
بلکه لذت بردن از داشته هاست...

به ما گفتند باید بازی کنید.
گفتیم با کی؟؟
گفتند : با دنیا
تا خواستیم بپرسیم بازی چی ؟؟
سوت اغاز بازی رو زدن, فقط فهمیدم
" خدا " تو تیم ماست.
بازی شروع شد و دنیا پشت سر هم به ما گل میزد ولی نمیدونم چرا هر وقت به نتیجه نگاه میکردم, امتیازها برابر بود.
تو همین فکر بودم که خدا زد به پشتم, خندید و گفت:
نگران نباش تو وقت اضافه میبریم حالا بازی کن! گفتم اخه چطوری ؟؟
بازم خندید و گفت:
خیلی ساده فقط پاس بده به من,
باقیش با من. ...
پس الهی به امید تو