میچکد از همه ی پنجره ها تاریکی این شب تلخ

میچکد از همه ی پنجره ها تاریکی
این شب تلخ
از این کوچه
گذر خواهد کرد...؟!

عاشقم، اهل همین کوچه ی بن بست کـناری که

عاشقم،
اهل همین کوچه ی بن بست کـناری
که تو از پنجره اش پای به قلب من ِدیوانه نهادی
تو کجا؟
کوچه کجا؟
پنجره ی باز کجا؟
من کجا؟
عشق کجا؟

هیچ کس به این خانه نمی آید ، پنجره های این

هیچ کس به این خانه نمی آید ، پنجره های این خانه

به کوچه ی بن بستی باز میشود ، که تو از آن سالهاست

کوچ کرده ای، این شعرها برای هیچ کس نیست برای هیچ

کداممان، برای سال هایی ست که پشت پنجره هدر دادیم

هی ردشوازاین کوچه وهی دل ببرازما. توفلسفه ی بودن این پنجره

هی ردشوازاین کوچه وهی دل ببرازما. توفلسفه ی بودن این پنجره هایی

گفت : زندگی مثل یک استکان چای است !

گفت :
زندگی مثل یک استکان چای است !
به ندرت پیش می‌آید که ،
هم رنگش درست باشد
هم طعمش و هم داغی‌اش
اما هیچ لذتی ، با آن برابر نیست ...

‌حالا ‌که رفته‌ام هرروز پشت پنجره می ایستی

‌حالا ‌که رفته‌ام
هرروز
پشت پنجره می ایستی
فکر میکنی
که شاید دوباره برگردم ...
و‌ نمی دانی
هیچکس به اشتباه
دوبار به کوچه ی بن بست نمیرود..

غم تنهای وبی کسی را شاید هیچ کس اندازه دل خودت

غم تنهای وبی کسی را شاید هیچ کس اندازه دل خودت ازش خبر نداشته باشه پس حداقل راز نگهدار دل خودت باش هرکس لایق این شنیدن این راز نیست

پشت پنجره ی اتاقم منتظرت می مانم، شاید

پشت پنجره ی اتاقم منتظرت می مانم،

شاید گذرت به کوچه ی دل من افتاد...

کاش تا دل می گرفت و می شکست،

کاش تا دل می گرفت و می شکست،

دوست می آمد کنارش می نشست!

کاش می شد روی هر رنگین کمان

می نوشتم مهربان با من بمان!!!

کاش می شد قلب ها آباد بود

کینه و غم ها به دست باد بود

کاش می شد دل فراموشی نداشت

نم نم باران هم آغوشی نداشت

کاش می شد کاش های زندگی

تا شود در پشت قاب بندگی

کاش می شد کاش ها مهمان شوند

در میان غصه ها پنهان شوند

کاش می شد آسمان غمگین نبود

ردّ پای کینه ها رنگین نبود

‌پشت هر دلغمی پنهان شد،که دل از هرچه خوشی بودرهاند.‌پشت هر

‌پشت هر دلغمی پنهان شد،که دل از هرچه خوشی بودرهاند...‌پشت هر...
‌
پشت هر دل
غمی پنهان شد،
که دل از هرچه خوشی بود
رهاند...
‌
پشت هر پنجره اما
قفسی شاید هست
که نگهدار خوشی باشد و
غم دور شود...
‌