کنـــارت کـه هســــــــــــــــتم
عمیـــــــــــــــق تـر نفـــــــــس
می کشم

هوای بـــا هم
بودنمان را
مـی بلعــــــــــــــــم

و مبتــــــلا تـــــــر
می شوم...

کنارم بمان
اگر میخواهی زنده بمانم...


تـــــو هنــوز بـا تــمــام نبــودنــت
تمــــــــام بودن منـــــــــی

آدمی غــــــرورش را خیلی زیاد

شاید بیشتر از تمـــــــام داشتــه هــــایــش- دوست می دارد

حالا ببین اگر خودش، غـــــــرورش را بـــه خـــــاطــــر تـــــو، نادیده بگیرد ،

چه قدر دوســتت دارد !

و این را بِفهــــــــــــم آدمیــــــــــزاد !

بــگــذر از "نـــِی" ،

"مـــن" حکایت می کنم ...

وز "جـدایـی هـا" شکایت می کنم...

نی کجا این نکته ها آموخته؟

نی کجا داند، "نـیـسـتـان" سوخته؟

 

بشنو از "مــن"...

بهترین "راوی" منم...

راست خواهی،

هم نی و هم نی زنم...

نشو از نی، "نــی" حــصـیــری" بیش نیست...

بشنو از "دل"...

"دل" حریم دلبریست...

 

نی چو سوزد خاک و خاکستر شود...

"دل" چو سوزد، لایق "دلــبــر" شود.