شب،توانِ

بغض های خسته ی

من را نداشت

دست در

آغوش من انداخت

بر حالم گریست ...

دیگر چه بلاییست سخت تر از این

من بار سفر بستم و

یک شهر نفهمید...

دیگر عاشقانه هایم را

برای انکه رفت

بر باد نمی دهم

من عاشقانه هایم را در گوش آنکه

بمـــاند

می خــوانم....

عاشقی بلد بودن

نمی خـواهد

بـودن می خــواهـد!!!!!

تو را در روزگاری

دوست دارم که

عشق را نمی شناسند....

ابری نیست
بادی نیست
می نشینم لب حوض
گردش ماهی ها روشنی من گل آب
پاکی خوشه زیست
مادرم
ریحان می چیند
نان و ریحان و پنیر آسمانی بی ابر اطلسی هایی تر
رستگاری نزدیک لای گلهای حیاط
نور در کاسه مس چه نوازش ها می ریزد
نردبان از سر دیوار بلند صبح را روی زمین می آرد
پشت لبخندی پنهان هر چیز
روزنی دارد دیوار زمان که از آن چهره من پیداست
چیزهایی هست
که نمی دانم
می دانم سبزه ای را بکنم خواهم مرد
می روم بالا تا اوج من پر از بال و پرم
راه می بینم در ظلمت من پر از فانوسم
من پر از نورم و شن
و پر از دار و درخت
پرم از راه از پل از رود از موج
پرم از سایه برگی در آب
چه درونم تنهاست

‌آنچه در یادش نمانده

یاد ماست...

‌تمامی مرگ‌ها

تنها

دو دسته‌اند..

مردی نفس نمی‌کشد

و زنی که حرف، نمی‌زند...

آرام بخش ها

حافظه‌ام را پاک کرده‌اند

اما دلم می گوید

من کسی را

بسیار دوست میداشتم...

تو را باید مُفصل بوسید

جواب نمی‌دهد

یکی دوتایش ...