+ همیشه به خنده‌های از نیمه شب به بعدِ مردم مشکوکم!
نگاهم را از دو مرد جوانی که خنده سرمستانه‌شان را به نمایش می‌گذارند، می‌گیرم و به چراغ قرمز و تنها ماشینِ تک سرنشینِ منتظرِ عبور، می‌دوزم. سنگینی نگاهش را حس میکنم.
+ تو فکر کن آدمیزاد باشی وُ ساعت از صفر بگذره وُ بازم خودتو ببندی به خنده؟ شاید مستن که صدای خنده‌شون تا این بالا میاد، لابد دچارِ مشکل تو درکِ بُعدِ زمان شدن و نمی‌دونن ساعت از ۱۲ گذشته. هوم؟
می‌خندد نرم و پر از افسوس برای افکارم، چند ثانیه به ماشین‌ها نگاه میکند و دوباره با نگاهی مشکوک شبیه به پسر بچه‌هایی که قرار است شیطنتی کنند به چشم‌هایم خیره می‌شود.
_ ینی می‌خوای گریه کنی؟
به شانه‌هایش اشاره میکند: " شانه‌هایم را برای گریه کردن دوست داری و از این حرف‌ها؟"
شاکی می‌شوم، آرام می‌خندم و مشتِ حاویِ حرص‌هایم را به بازویش می‌کوبم، برای اینکه دلم نسوزد از بی اثر بودن ضربه‌ام، با خنده و چشم‌های درشت کرده دو سانت عقب می‌کشد.
_ آخ، چیه خب؟ شانه‌هایم را ندوست؟
سرم را تکان می‌دهم و پشت چشم نازک میکنم.
- خب مگه نصفه شب چشه؟
دست به نرده ها می‌گیرم و خودم را جلو می‌کشم.
چراغ سبز است، تعدادِ ماشین‌هایی ک از زیر پل رد می‌شوند را در دلم می‌شمارم...
+ نصفه شب چیزی‌ش نیست؛ اما انگار که ساعت‌هاش طلسم شده...
باز هم با لحن همیشگی‌اش می‌خندد.
- طلسم؟!
+ هوم طلسم! به گمونم زمین از ساعت صفر طلسم میشه تا وقتی که اولین گنجشک بخونه و این حبابی که زمین رو در برمیگیره بترکه.
- آهان، بعد اون‌وقت چجور طلسمی؟
+ طلسم دیگه... شبیه داستان‌ها. آدم‌هایی که تو شب هیولا میشن یا آدم‌هایی که تو شب گرفتارِ هیولاها میشن. به گمونم همه آدمها وقتی ناقوس صفر به صدا در میاد وارد حباب تنهایی شون میشن؛
با اولین زنگ، دهن ها از رو صورت‌ها محو میشه
با دومین زنگ، آدمها میخکوب میشن سر جاشون
با سومین زنگ پروژکتوری روشن میشه و آدمهای محدود به چشم، مجبور به تماشای خاطرات میشن. بدون اینکه بتونن کلمه‌ای بگن.
شالم را مرتب میکنم و در همان لحظه چراغ راهنمایی نارنجی رنگ می‌شود.
+ به نظرم آدمهای طلسم شده‌ی شب، هیولاهای مظلومی هستن که با نفس های حبس شده، فقط تکرار خاطراتشون رو می‌بینن.
- خب بعدش چی شهرزاد پریشون؟ تا کِی طلسمیم؟
+ درست تا اونجایی که حباب، با اولین نغمه‌ی پرنده‌ها و یا اولین شعله خورشید، بترکه و آدمها باز هم پشتِ نقابِ روزمرگی‌هاشون بیدار شن.حالا میفهمی وقتی میگم به خنده‌های از صفر شب به بعدِ آدمها مشکوکم از چی حرف می‌زنم؟ تو باور میکنی؟ قهقهه‌ی هیولاهای محبوس تو چند ساعت شب رو؟ باور میکنی سرخوشیِ مظلوم رو؟ من باور نمی‌کنم... آدم چطور بدون دهن میتونه بخنده؟ نمیتونه. آدمها اون لحظه فقط میتونن قطره قطره مذاب شن. شبیه به آتشفشان های خاموش...
همچنان نگاهم میکند. نگاهم را می‌گیرم و باز هم می‌کشم تا چراغ راهنمایی. متفکر دست به سینه می‌شود برمی‌گردد و به میله های پل تکیه می‌دهد.
_ پس نصفه شب وقت گریه‌ست؟
خودم را عقب می‌کشم. کلافه از بحثی که آغاز کرده‌ام نگاهش میکنم.
+ کی گفته متضادِ خندیدن، گریه کردنه؟
_ پس چیه؟
برای آخرین بار به چراغ قرمز و ماشینی که با سرعت از آن رد می‌شود و قانون را زیر پاهایش له میکند، نگاه میکنم.
+ سکوت...
_____
پ.ن؛
بعضی‌ها هم برای ابد تو حبابِ این طلسم جا میمونن...
من از این طلسم بیزارم(:
* نجوا آرام
