« بهاریه» نرم نرمک آمده
نرم نرمک آمده بوی بهار و رنگ خوش
آن شمیم دلنواز و این همه رنگ و لعاب
بنگر عالَم پیر را که در این گنبد دوّار، نَشیب بود نَشیب
بنگر حال چنان شد شباب.
شاید این مردِ سپید موی شود
همچو آن عالَمِ پیر، نیز شباب
بنگر لشکر ابرِ تیره را
که گهی برق زند گه تندر
برقِ آن روشن کند هر نقطه را
رعدِ آن چون طبل غازی می زند بر کوسِ جنگ
و بهار حمله کنان چون یک سپاه
می خروشد بر سیاهی و تباه
ابرگریان، رعد نالان، همچو مجنون در فراق و درد و هجران...
برخیز و میانِ باغ و صحرا شو
کمی باران به تن زن، همچو آن مُشکِ دلاویز.
نگه کن بر درخت و شاخ و برگش
جوانند از پسِ آن برفِ سوزان.
لاله ها را بین چگونه
چون حنای نوعروسان، می درخشند در میان سبزه زاران.
جوی ها جانی دوباره
ز اشک و نالۀ برف ها گرفتند
گُل و سبزه، درخت و بیشه را بین
که آبِ نوشین از جوی ها گرفتند.
نگر خورشیدِ تابان را
که گه رخ می نماید از پسِ آن همه لشکر.
می نوازد چهرۀ شهر و دیار را
می نشاند بر لبانِ عاشقان آن گلِ لبخند.
بوی یاس و ارغوان، نرگس و شب بو
بوی سوسن، بوی زنبق، بوی سنبل
می دَرد پیراهنِ چرکینِ غمبارِ زمانه
بلبلان نغمه سرایی می کنند
از میان شاخۀ آن بیدِ مجنون تا سراپردۀ گل
از پسِ آن می نوازد سارِ مِشکین در میانِ سروِ مستان
آن یکی کوکو کنان و نغمه خوان
در پیِ گل همچنان نغمه سرایی می کند.
وقتِ آن است که در این بزم و طرب
قدحی برگیری.
بنشینی تو کنارِ لب جوی
و نگاهی بکنی بر رخِ یار
و بریزی در آن آبِ حیات
و بنوشی و بنوشی تا شوی مست و خراب
تو از این موسمِ رنگینِ بهار....
( م.ت ) ۹۸/۱۲/۲۹
نوروز بر شما مبارک باد، دوستان همسفر در این شهر غریب....
.
