گاهی با دویدن 
برای رسیدن به کسی، 
نفسی برای ماندن 
در کنار او نخواهی داشت!

پس با کسی بمان
که نصف راه را 
به سمتت دویده باشد!

عباس معروفی

─═इई🍁ईइ═─

فاصله

آزمونِ دل هاست !

یا دلتنگ می شوی

یا

فراموش …

دلتنگ شدن برای کسی …

این نیست که از آخرین باری که او را دیده اید

یا با او صحبت کرده اید چقدر گذشته است !

بلکه دلتنگی آن لحظه ایست که در حال انجام کاری هستید

و آرزو می کنید که …

کاش او نیز اکنون کنار شما بود !!!

دلتنگ که باشی

هوای بارانی و آفتابی برایت فرقی نمیکند

دلتنگ که باشی

غروب جمعه و شنبه و یکشنبه فرقی نمیکند

دلتنگ که باشی

صبح و ظهر و شب برایت فرقی نمیکند

دلتنگ که باشی

فقط دلتنگی …

تو می دانی

حتی اگر کنارم نشسته باشی

باز هم دلتنگ تو ام

حالا ببین نبودنت

با من چه می کند …

در ابریشم عادت آسوده بودم

تو با حال پروانه من چه کردی

مگر لایق تکیه دادن نبودم

تو با حسرت شانه من چه کردی

مرا خسته کردی و خود خسته رفتی

سفر کرده با خانه من چه کردی

رسم ” خوب ” ها همین است
حرف آمدنشان شادت می کند
و حرف رفتنشان با دلت چنان می کند
که هنوز نرفته،
دلتنگشان می شوی . . .

میـــــــ ـان دِلتَنگــــــی هایَــــــم باشــ ـــــــ تا فَراموشَـــ ـــت نَکُــــــنَم…
تا بــــه یاد داشـــ ـــته باشَمَـــــت…
تا بویَـــ ــــت را حِــس کُنَـــــــم…
تا بِــــــ ـدانَــــم که هَستـ ـــــی…
تَـــــــ ـمامِ دُنیـــ ــــام قَلبَــــمه…
دنیـــ ــــام باشــــ ـــه واسه تــ ـــــــو…
تا بِدانــــ ـــی میانِ ثانیــــ ـــه هایِ دِلتَنگیـــــهامـــ تــــــو وجــــــ ــــود داریــــ ـــ….
فَــقَط تـــ ــــو

آسمان همیشه ابریست
دل من غمگینه غمگین
قطره آبی می چکد از بام خانه
دل من کاسه آبی
زیر آن قطره باران
جمع می کند گریه های آسمان را
آسمان همیشه ابریست
ابرها خاطره دارند
عشق را در درون خود می سپارند
عشق من کاسه آبی است
کاسه ای خالیه خالی
گر ببارد آسمان قطره آبی
می گذارم کاسه ام را زیر باران
آسمان همیشه ابریست
آسمان گریه هایش راز تنهاییست
کشف رازش با رهایی است
آسمان گریه هایش جاریه جاریست
آری کشف رازش با رهایی است
آسمان همیشه ابریست
دل من جاریه جاریست
گریه هایم می چکد بر کاغذ مشق
آری تنهایه تنهام
در دلم رازی نهفته
کشف رازم با رهایی است
گریه هایم می چکد بر کاغذ مشق
آسمان دل من همیشه ابریست

راز گل نهفته است
غنچه به او چه گفته است

خار به دلش
نشسته است

بوی گلش
نهففته است

شبنم شب
به برگ گل

هیچ نداد
اب به گل

باز شنیده ای ز گل
پر پر بادش می کنن

باز شنیده ای سخن
همسفر غمش کنن

کا اکبر