ماهِ خوبِ من ، تمام نشو !
تویی که مفهومِ حقیقیِ پاییزی ...
تویی که بیشتر از هر ماه و هر فصل و هر زمان ، خاطره انگیزی !
بعد از تو هیچ خیابانی راه و رسمِ دلبری را بلد نیست ،
و نبضِ تمامِ خاطره ها بدونِ عطرِ حضورِ تو ، می ایستد !
تو می روی ...
من می مانم و زمستانی ترین پاییز ،
من می مانم و بارانی ترین ابرها !
من می مانم و سرمایِ نحسی ؛ که هیچ حرفی برایِ گفتن ندارد !
تو می روی و من جا می مانم ...
دلم برایِ ثانیه هایِ خاطره انگیزت ،
دلم برایِ حال و هوایِ بی نظیرِ تو ، تنگ می شود ،
ماهِ من !
خواهم برگردم ؛
به روزهایِ خوبی ؛
که مادربزرگ زنده بود
که پدربزرگ ، نفس می کشید .
برگردم به حیاطِ قدیمیِ ساده ای ؛
که همیشه ی خدا ، بویِ کاهگِل و شمعدانی می داد .
رویِ حاشیه ی حوضِ آبی رنگِ میان حیاط بنشینم و آب بازی کنم ،
خیس شوم ،
آنقدر که غصه و بی مهریِ دنیا از جسمِ خسته ام پاک شود .
می خواهم به روزگاری برگردم ؛
که سفره ی ساده ی مادربزرگ ؛
انگار به اندازه ی آسمان ، وسعت داشت .
و هیچکس از سادگیِ غذا ،
یا کوچکیِ اتاق ، شکایت نمی کرد ،
آن روزها همه چیز بی تکلف و دلنشین بود .
همه مان بی توقع ، خوش بودیم ،
بدونِ چشمداشت ، محبت می کردیم ،
و از تهِ دل می خندیدیم ...
دلم برایِ خنده هایِ بی ریایم ،
برایِ دلخوشیِ ساده ی آن روزهایم تنگ شده .
پدربزرگم رفت ... مادربزرگم رفت ...
و آن دورهمی هایِ جانانه ؛
به خاطرات پیوست .
روزهایِ خوب بر نمی گردند ،
افسوس ...
ما برایِ بزرگ شدنمان ؛
بهایِ سنگینی پرداختیم ...
زندگی را ورق بزن... هر فصلش را خوب بخوان... با بهار برقص...
با تابستان بچرخ...
در پاییزش عاشقانه قدم بزن...
با زمستانش بنشین و چایت را به سلامتی نفس کشیدنت بنوش... زندگی را باید زندگی کرد،
آنطور که دلت می گوید.
بیا؛
اما یادت نرود که توشه ات مثل مهر و آبان نباشد...
نکند با خودت غبار بیاوری !
فراق نیاوری که در پاییز بیچاره میکند..
سوز بسیار را هم در چمدانت نگذار، اینجا خیلی ها کسی را ندارند که وقتی سردشان شد، ها کند دست هایشان را ...
اما در عوض،
با خودت خنده های از ته دل، خواب های شیرین، باران های مست کننده، هوای دو نفره همراه کن ...
آذر جان لطفا مهربان تر باش !
اینجا خیلی وقت است که حال دلها خوب نیست...!
از زندگی هر کس، فقط ثروت و قدرت و افسانه‌های عاشقونه‌اش با مال بقیه فرق می‌کنه، وگرنه مابقی، درد جدایی و تنهایی و حسودی و دشمنی و اشک و بگو مگو و فقر و فلاکت و بدبختی، مثل لوازم خونه‌هاشون، مثل همدیگه‌ست.
1 پست